Sonata

บทเพลงนี้มีชื่อว่า “โซนาตา” (Sonata) เพื่อสะท้อนจิตวิญญาณของการพัฒนาทางทำนอง (thematic development) แม้จะไม่ได้ยึดตามรูปแบบโซนาตาคลาสสิกอย่างเคร่งครัด โครงสร้างของบทเพลงประกอบด้วย 4 ส่วนหลัก ได้แก่ การนำเสนอทำนองหลัก (Exposition), การพัฒนา (Development), การย้อนกลับของทำนอง (Recapitulation) และ โคดา (Coda) โดยแต่ละส่วนถูกนำเสนออย่างอิสระและร่วมสมัย

ช่วงต้นของบทเพลง (A–K) นำเสนอแรงบันดาลใจจากโลกเสียงของดนตรีพื้นบ้านอีสาน โดยเฉพาะเครื่องดนตรีอย่าง แคน และ โหวด รวมถึงทำนองจากเพลงพื้นบ้านไทย เช่น “นกเอี้ยงเหยียบก้อนขี้ไถ” และ “ลาวจ้อย” ส่วนของการพัฒนา (L–Q) ขยายและเปลี่ยนแปลงมอทิฟเหล่านี้ให้มีความสนุกสนานและขี้เล่นตามลักษณะของดนตรีพื้นบ้านอีสาน ส่วนการย้อนกลับของทำนอง (R–T) นำธีมเดิมกลับมาในลักษณะที่แตกกระจายและลื่นไหล ก่อนจะปิดท้ายด้วย โคดา (U) ที่สะท้อนเอกลักษณ์ของการจบเพลงแบบแคนที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว

แทนที่จะยึดตามความสัมพันธ์ของคีย์ในรูปแบบโซนาตาคลาสสิก หรือโครงสร้างแบบสองธีม บทเพลงนี้ให้ความสำคัญกับ พื้นผิวเสียง (texture) และ สีสันของเสียง ที่ได้รับแรงบันดาลใจจากแคนและโหวด โดยผสานกับเสียงอันสดใสและคล่องแคล่วของพิคโคโล บทเพลงจึงสะท้อน จิตวิญญาณแห่งการด้นสด และพลังชีวิตของดนตรีอีสานได้อย่างชัดเจน

บทเพลงนี้ได้รับการว่าจ้างโดย กัลยา ผ่องสาธร นักเป่าพิคโคโลผู้ทรงคุณวุฒิจากวง Royal Bangkok Symphony Orchestra และแสดงรอบปฐมทัศน์ ณ สถาบันดนตรีกัลยาณิวัฒนา (PGVIM) โดยมี กัลยา ผ่องสาธร เป็นผู้บรรเลงพิคโคโล และผู้ประพันธ์ร่วมบรรเลงเปียโน

หลังจากนั้น บทเพลงนี้ได้ถูกนำไปแสดงในหลายเวที อาทิในงาน 53rd Annual National Flute Association Convention สหรัฐอเมริกา โดยอาจารย์กัลยาร่วมแสดงกับนักเปียโน ผู้ช่วยศาสตราจารย์ สุมิดา อังศวานนท์ นอกจากนี้ยังได้รับการบันทึกเสียงไว้ในอัลบั้ม Thai Contemporary Music for Flutes ซึ่งเป็นอัลบั้มที่รวมบทเพลงร่วมสมัยของไทยสำหรับเครื่องเป่าฟลูตและพิคโคโล